"Dziewczynka z poziomkami" cz XIII

-Przesłodki jest, rozkoszne maleństwo!- zachwycała się Jane stojąc nad dzieckiem i Emily.-Podobny do Ciebie, Blake.
-Och jakie ma cudowne rączki, taki uroczy chłopczyk.-wtórowała jej Phoebe.
-Czy jest ładny?-zapytała Sophie.
-Oczywista, wszystkie małe dzieci są ładne-powiedziała Jane głaskając ją po włosach.
-Mamo, ale ja nie mogę go zobaczyć-powiedziała ze smutkiem dziewczynka.
Emily podniosła wzrok na Blake'a. Nie musiała nic mówić, on zrozumiał co chciała powiedzieć. Jedno było pewne- na układ z Peterem trzeba było się zgodzić. I to bez żadnej zwłoki.
-Teraz?-zapytał Blake, a gdy Emily pokiwała głową, wyszedł z pokoju.
-Emily, gdzie on poszedł?-zdziwiła się Jane.-Och z resztą nieważne ... Zostałam babcią !!!

-Zaraz, mamo ... To kim ja jestem dla tego maluszka?-zapytała Phoebe.
-Jak to kim? Ciocią!-odpowiedziała jej matka.-Och a ty Sophie, usiądź w fotelu... Dam Ci go potrzymać, przynajmniej.
-Ojej, jak cudownie!-Sophie trafiła na fotel z pomocą Phoebe. Potem delikatnie położono jej dziecko na kolanach. Chwilę siedziała uśmiechając się i głaszcząc małe, pulchne policzki.
-Jak on malutki! Nie wiedziałam, że jest aż tak mały.
-I jak tam?- w pokoju zjawił się Chester-Wszystko dobrze? Żyjecie?
-Naturalnie!-Jane usiadła obok Sophie.
-Jak się czujesz Emily?-zapytał siadając na brzegu łóżka.
-Myślałam, że będzie gorzej. Ale jestem bardzo szczęśliwa, że mam już go przy sobie ...
-Jak go nazwiecie?- Chciała wiedzieć Sophie.
-William.-odpowiedziała jej Emily uśmiechając się do Chestera.
-Bardzo ładne imię wymyśliliście. William ...-powtórzyła Jane i zaczęła dumać.
W domu zrobiło się ogólne zamieszanie. Wszyscy kręcili się wokół dziecka i jego matki co chwila próbując dogadzać obojgu. Domownicy oddychali zgoła innym, lżejszym i milszym powietrzem, w pałacu panowała ciepła atmosfera. W czasie gdy na terenie Rainbow Connection rozgrywała się kolejna ujmująca i  pełna wdzięku scena Blake powrócił z Peterem.
-Chciałbym omówić termin wyjazdu dziewczynki ...-rozpoczął Peter.
-Mówi pan o Sophie?-Hrabia zerwał się z miejsca-Przepraszam, trochę przysnąłem.-Po chwili dodał na ucho Peterowi-Mdli mnie od tych słodkości, to całkiem niemęskie, pan rozumie ...
-Poniekąd. Jednakowoż nie uważam, aby na przykład Chester zajmując się w tej chwili dzieckiem, tracił na swojej męskości. To zależne od charakteru. Pan po prostu nie lubi dzieci tak jak i ja ...
-Otóż to-szepnął Conor, a następnie oddalił się nieco od Willsona i zaczął mówić głośniej.-Wobec tego jaki termin panu pasuje? Kiedy można najszybciej.
-Myślę, że najdłużej tydzień zajmą nam formalności przedwyjazdowe, zaczynając od dzisiaj.
-W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak polecić panu rychłe rozpoczęcie ...
-Zrobię wszytko co w mojej mocy-zapewnił go sąsiad.-Nie będę państwu przeszkadzał. Życzę zdrowia, dziecina niech dobrze się chowa! Ach i proszę być w gotowości, ponieważ po niedzieli zapewne zjawimy się tu- Beatrice, Matthew i ja.
Blake i Conor podziękowali mu za wizytę i zaangażowanie, a następnie wyprowadzili gościa na zewnątrz.
                                                                           ***
Beatrice siedziała na jednej z Londyńskich ławek. Był słoneczny, kwietniowy dzień. Pochłonięta przez lekturę nie zauważyła nawet nadejścia Chestera. Usiadł obok niej i wpierw popatrzył na okładkę książki a potem się przeciągnął. Był bardzo zmęczony po tym całym dniu, ciągle zabiegany, każdy coś od niego chciał,w ogrodzie pełno pracy, formalności związane z wyjazdem młodszej siostry i do tego mały bratanek ... Wszystko zwaliło się na jego głowę. Potrzebował chwili spokoju i  dlatego właśnie wybrał się do parku, dodatkowo podwójnie był zadowolony, spędzając czas u boku cichej Beatrice. Ze spokojem obserwował jej profil, nie zmącony żadnym wzburzeniem, czy grymasem.

-Widziałem, że czytasz "Dialogi" Platona.-zainteresował się Chester.
-Tak ... bardzo ciekawe, tylko trochę trudne-Beatrice zamknęła książkę-A ty czytałeś?
-Trzy razy. Po grecku. Lubię czytać książki w oryginalnym języku ...
-Hmmm nie powiem, zaimponowałeś mi tym niesamowicie.-Beatrice popatrzyła na niego z uznaniem.-A ile języków znasz?
-Sześć. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak to jest przydatne ...
-Na pewno bardzo ...A poezję lubisz ?
-Uwielbiam!- a gdy zobaczyl uśmiech na jej twarzy, zacytował-
Bo zagnieździł się w jądrze serca

I przedostał się do Szpiku Kości 

Żaden uśmiech znany człowiekowi 

Nie przeniknie owych Głębokości
Tylko Jeden - ten co się raz zdarza
Między naszą Kołyską a Mogiłą -
Lecz gdy taki Uśmiech zajaśnieje 
znika wszystko, co cierpieniem było.
-Nie znam tego. Kto to napisał?-zapytała Be.
-William Blake. Posługuje się piękną obrazowością.
-Jesteś bardzo oczytany ... Przepraszam, że mówię o rzeczach zapewne oczywistych dla Ciebie ...
-Nic nie szkodzi, lubię Cię słuchać.
-Chester, ja ...-Beatrice zmieszała się i przerwała.
-Tak?- Chester zainteresował się tym co miała do powiedzenia.
-O Widzę, że flirt masz po matce.-Odezwał się Matthew siadając między nimi na ławce i cmoknął z niezadowoleniem- Upadła kobieta ...
-Zawsze zjawiasz się w nieodpowiednim momencie-podsumował Chester.-Wybacz, ale przed twoim przyjściem nie było tak ciasno ...
-Och mistrzu, zagęściła się atmosfera!-Matthew spluną przed siebie.
-Po co tu przyszedłeś?-rzuciła gniewnie Beatrice.
-Idziesz ze mną do domu. A jak nie ...-Matthew wyciągnął zza siebie łańcuch.-No to porozmawiamy inaczej. I Chester będzie świadkiem. Przywiążę Cię do drzewa, gdzie nikt cię nie znajdzie ... i umrzesz z głodu.
-Nigdzie z Tobą nie idę!!!-Krzyknęła Beatrice-Będę robić, to co mi się podoba i nie zabronisz mi tego.
-Czyżbyyyy?!-syknął gniewnie-To patrz.
Matthew wstał i szarpnął ją w swoją stronę. Chester osłupiał. Matthew związał jej ręce i zaczął ją ciągnąc wgłąb parku. Chester po chwili zerwał się i podbiegł do nich. Wyrwał mu  rąk dziewczynę a następnie wdał się w bójkę z Matthew. Dziewczyna odsunęła się na bok i obserwowała z dystansu jak jej brat upada na ziemię. Potem podeszła do leżącego i uklęknęła przed nim.
-Żyje?!-zapytała roztrzęsiona.
-Złego licho nie bierze-Odezwał się Chester.-Inaczej nie można było mu przemówić do rozsądku ...
-Nie chcę Cię znać.-powiedziała układając przekrzywioną głowę brata.
-Jego? Bardzo słusznie ... Tyle krzywd...
-Nie. Ciebie Chester. Jak mogłeś mu to zrobić?-zapytała płacząc- Oby tylko odzyskał przytomność, bo przecież go nie zaniosę do domu ...
-Beatrice, co Ty mówisz?-Chesterowi załamał się głos-Ja nie mogłem inaczej! Ty byłaś w niebezpieczeństwie, mogłaś zginąć,a tego bym nie zniósł. Wiesz do czego jest zdolny ... On chciał Cię skazać na śmierć, ja to zrobiłem, bo przecież  ...
-Nie obchodzą mnie twoje motywy! To nie jest rozwiązanie. Myślałam,że jesteś inny ...Lepszy od niego. Ale wszyscy jesteście tacy sami! Nie dotykaj mnie- Beatrice odsunęła się- Odejdź stąd, swoje już zrobiłeś.
Chester poniósł się z trawy. Ciężkimi krokami oddalił się w stronę Rainbow Connection.  Był potłuczony bardziej niż rozbity porcelanowy dzban. Na jego widok przejęła się cała rodzina,lecz Chester nie chciał nic powiedzieć. Jedynie Emily domyślała się, co zaszło ...