"Układanka"

Pamiętam jak z Tobą patrzyłam na gwiazdy ...

Przy Tobie ponury mrok nocy był jasny

a w oczach zaszklonych, gdzie gwiazdy mieszkały

widziałeś pytanie ... lecz usta milczały-

bo choćby zechciały powiedzieć cokolwiek

wyrazić nie mogły, co w duszy ma człowiek....

a drżenie ich wcale dusz mową nie było

i niebo ciemnością uczucie zakryło.

Z uśmiechem gasnącym jak słońce żegnałeś,

myślałam że odtąd dalekim się stałeś.

Odszedłeś tak nagle, ja sama zostałam

"i serce i dusze z podłogi zbierałam"

a ich układanka, gdy była już cała

czyjś obraz tak bardzo mi przypominała.

Uważniej i bliżej musiałam się przyjrzeć,

by w serca odbiciu Twój portret dziś dojrzeć.

Wróć proszę w to miejsce, gdzie staliśmy razem

podzielę się z Tobą tym serca obrazem

a może i dłonie, co blisko być chciały

połączą się w "kocham" niewypowiedzianym (...)